S 219
[1] SURSUM vel susum, adverbium loci, unde hic surus -ri, truncus qui remanet post abscissionem arboris vel siccus ramus qui ab arbore absciditur, et generaliter pro ramo ponitur, unde hic surculus -li diminutivum. [2] Surculus etiam dictus est Statius, quasi sursum canens, quia post Virgilium inter ceteros poetas principatum obtinuit. Et a surculus surculo -as, idest surculos putare, preparare, colere, unde surculator.
Colonna con sottomenu di navigazione
