S 214
[1] SUMO -is -si, idest accipere, sed sumimus ipsi, accipimus ab alio: cui damus dicendum est 'accipe', cum permittimus ipsi tollere dicendum est 'sume', item sumimus per nos, accipimus a volente. [2] Et inde hic sumptus -tus -tui, expensa, dispensa vel actus vel passio sumendi, unde sumptuosus -a -um, sumptu plenus, scilicet multum sumptum exigens vel faciens, et comparatur, unde sumptuose -ius -me adverbium, et hec sumptuositas -tis; [3] et sumptuarius -a -um, sumptu plenus vel ad sumptum pertinens vel de sumptibus tractans, quod etiam sumpturius -a -um dicitur; Macrobius De Saturnalibus (3, 17, 11) 'lex Cornelia et ipsa sumptuaria', idest de sumptibus agens vel sumptibus piena. [4] Sumo componitur assumo -is, ad se vel ad aliquid sumere, absumo -is, in malo expendere, perfìcere, consumere, devastare, prodigere, consumo -is, idem quod absumere; [5] presumo -is, idest ante vel pre aliis sumere, non audenda facere, unde presumptuosus -a -um, qui presumit vel presumitur, audax, impudens, et comparatur; unde presumptuositas, idest presumptio, et presumptivus -a -um, idest presumptuosus, et presumptibilis -e, presumptibiliter; [6] resumo -is, iterum sumere, transumo -is, idest trans, scilicet ultra, sumere. Sumo et eius composita activa sunt et faciunt preteritum in -psi et supinum in -ptum et producunt hanc sillabane suet debent tantum scribi per unum m, scilicet sumo, consumo.
Colonna con sottomenu di navigazione
