I 50
[1] IMUS -a -um, idest depressus, infìmus, et componitur cum ex et dicitur eximius -a -um, quasi extra imum positus, scilicet maximus, preclarus, nobilis, sublimis; et habet vim superlativi, unde construitur cum genitivo plurali suorum, ut 'David eximius prophetarum. [2] Vel componitur ab ex, quod est valde, et eminens, inde eximius, idest valde eminens, et hec iunctura equipollet superlativo et ita signifìcationem superlativi contrahit a suis componentibus, et comparatur per suppletionem, cum non habet vim superlativi: eximius, magis eximius, eximissimus. [3] Unde hec eximietas -tis, sublimitas, magnitudo, nobilitas, claritas.
Colonna con sottomenu di navigazione
