De Aciebus Caeli [carmen LXXIII]
Musa, retro aeclipsin Phoebae sensim perarasti:
Sanguineas acies nunc caeli tange parumper,
Tertio Idus pavitans vidi quas nocte Decembris
Terribiles, magno nimium sonituque crepantes.
Quae medio caeli centro statuere duellum
Igniferis graviter bellantum more sagittis
Quattuor ex plagis mundi pariter glomeratae;
Quas etiam timuit visus spectare diuque,
Ne noster totus subito combustus adesset.
Et resera nobis, quae talia signa requirunt,
Qualia nemo, reor, mortalis crevit in orbe.
Musa
Musa refert: 'Ventura, tibi quae pandere quaeris,
Illius rei dominus monstrabit aperte
Haud in tempore protracto, ceu credula sisto –
Sollicitus, moneo, quapropter semper adesto –
Adventu Danorum, qui tibi pessimus olim
Perstitit atque manet iugiter noctuque diuque.
Eximat unde pius dominus cito teque tuosque,
Quin ita suspensi haud maneatis atque fugelli
Tempore diffuso, velut hactenus, oro, fuistis.
Cetera quae restant, metuo, si vixeris usque,
Quae tibi nuncque latent, poteris craxare peracta.
Interea humiliter dominum placare studete,
Ne nimis offensi resupini forte ruatis
Ignivomum in baratrum heu quam nimiumque cruentum;
In quo nocte die miseri torquentur amare
Nec non et clausis tundunt rea pectora pugnis,
Dentibus ignitis ubi rodunt ossa reorum
Diri serpentes , etiam vermesque cruenti.'
Poscite, Pierides, laxas restringere loras,
Inflatis mage ne valeatis currere buccis
Invia perque loca nec non per prata sophorum.