Tytirus in silvis ego tristis mente remansi
Tytirus in silvis ego tristis mente remansi:
Absens pastor erat, nulla quiesque fuit.
Quis vos surripuit? Zefirus? Rhenusne bicornis?
Quadrupedale decus vos rapuitne pater?
An vos puniceis nobis avexerat alis
Splendidus Aurorae currus Amorque volans?
Te magis elegit terrarum nobile sidus
Ac Thitona suum sprevit amore tui –
An magis credendum, quod vos pia dextra tonantis
Angelicusque simul fertque refertque chorus?,
Gratia Francigenis quo te praesente coruscet,
Albicet ecclesiis splendida doxa tuis:
Sic et Apollo vagans rutilo decurrit Olimpo,
Lampade mirifica lux ut ubique micet.
Venisti tandem, patuli lux aurea mundi,
A domino lata spes requiesque tuis:
Dulcior es pulchris Hybleo nectare verbis,
Carior auricomis es, pater alme, gazis. –
Aspice, quam subito niveus chorus amplus et ordo
Leuticensis ovat te redeunte, pater:
Hoc ut ovile deus Lantberto tradidit almo,
Sic tibi Lantbertus mandat ovile suum.
Omnis ovans aetas ingentia gaudia gestat,
Exultando sonat te remeante melos:
Nec mea Musa tulit tacitis resilere labellis,
Gutture sed liquido crispat amore tonos.
Optima Francigenum lampas, spes aurea nostri,
Heres Lantberti, quem decet altus honor,
Montibus aeternis, ubi divus pastor Iesus
Regnat, cum domino sis, bone pastor. Amen.
Colonna con sottomenu di navigazione
